peygamberler tarihi oku,peygamberlerin hayatı oku,ehli beyt büyükleri 12 imam hayatı oku,ashabı kiram hayatı oku,islam alimleri hayatı oku,evliyaların hayatı oku
☝https://www.muhammediyye.org/☝
📖-المحمية علي الكتاب و السنة الصحيحة-📖
Öğrencilerimize önemli hatırlatma;Arapça derslerimiz ve diğer İslami ilimlerle ilgili videolarımız ve diğer eserlerimiz başta hayat rehberimiz olan Kur'anı Kerimin ve diğer temel islami kaynakların anlaşılmasına yardımcı olmak amacıyla hazırlanmıştır.Eserlerimizden istifade edip katkıda bulunan bütün takipçilerimizden,sitemize sponsor olarak, yada arapça ve diğer setlerimizi sipariş eden,bize dua eden,yorum yaparak yada sosyal medyada tavsiye ederek desteklerini esirgemeyen bütün kardeşlerimizden Allah razı olsun.Selam ve dua ile.
S.Muhammed Kayaalp El-Haşimi Ks
الامام سيد محمد الهاشمي
Destek olmak isteyen kardeşlerimiz iletişim formundan bize yazınız Allah razı olsun.
EL-MİKDÂD İBN-İ AMR
İslâm Süvarilerinin İlki
Dost ve arkadaşları onu şöyle anlatmışlardır:
«— Allah yolunda at koşturanların ilki el-Mikdâd İbnul'l-Esved'-din
El-Mikdâd İbnu'l-Esved, bu kahramanımız el-Mikdâd ibn-î Amr'-dir ki, Cahiliyye devrinde el-Esved İbn-i Abdi Yegûs'la anlaşma yapmış ve el-Esved, el-Mikdâd'ı evlât edinmiştir. Böylece o, evlât edinmeyi nesneden âyet ininceye ve babası Amr ibn-i Sa'd'a nisbet e linceye kadar «el-Mikdâd İbnu'l Esved» diye çağrılmıştır...
El-Mikdâd İslâm'a ilk girenlerdendir. Kureyş'in eziyet ve cezalarından payını alarak, erkeklerin cesareti dostların gıptasıyla müslü-manliklarını açıkça ilân eden yedi kişinin yedincisidîr!.
Onun Bedir savaşındaki davranışı, güzelliği gitmeyen nefis tablo olacaktır.
Muhteşem bir davranış ki, onu gören herkes bu büyük davranı şın sahibi olmayı isterdi.
Rasûlüllah'ın fs.a.v.] dostu Abdullah İbn-i Mes'ud şöyle der:
«— Mikdâd'in bir davranışını gördüm. Onun sahibi olmayı, yeryüzündeki her şeyden daha çok isterdim...»
Çetin olarak başlayan o günde... Kureyş'in kalabalık kuvvetiyle, inatçı ısrarıyla, gurur ve kibiriyle geldiği günde...
O gün müslümanlar azdı, İslâm için daha önce hiçbir sava rübesi geçirmemişlerdi. Bu onların yaptıkları ilk savaştır..
Hz. Peygamber, beraberindekilerin imanını denemek, süvarisiy-le, yayasıyla üzerlerine gelen orduyla karşılaşmak için kabiliyetlerini anlamak üzere ayakta durdu.
Meseleyi onlarla görüşmeye başladı. Rasûiüllah'ın (s.a.v.) ashabı biliyorlardı ki, o, görüş istediğinde bunu gerçekten yapardı. Eğer o, her birinden gerçek kanaat ve görüşünü istediğinde, birisi bütün cemaatin görüşüne aykırı bir görüş söylese bile, ona ne kızar, ne de sitem ederdi!..
El-Mikdâd, müslümanlar arasında, çarpışmanın durumuyla ilgili bildiği şeyler bulunan kimseler olmasından çekindi... Ondan önce kimse konuşmadan, savaşın parolasını kesin konuşmasıyla ortaya atmak bu meselenin halline katılmak için önce davranmaya niyet etti...
Ama, daha iki dudağını kımıldatmadan, Hz. Ebû Bekr konuşmaya başlamıştı. El-Mikdâd çok memnun oldu. Ebû Bekr güzel konuştu...
Onu Ömer İbnu'l-Hattab takip etti, o da güzel konuştu...
Daha sonra el-Mikdâd ilerleyip şöyle konuştu:
«— Ey Allah'ın Rasûlü!.
Allah'ın sana emrettiğini yap, biz seninle beraberiz.
Vallahi, İsrailoğuliarının Musa'ya dedikleri gibi biz:
Haydi', sen ve Rabb'ın düşmana karşı gidip savaşınız. Biz burada oturalım demeyiz.
Fakal; biz: Sen ve Rabbin düşmana karşı gidip savaşınız. Biz de sizinle birlikte savaşırız. Seni hak ile gönderen Allah'a yemin olsun ki, sen bizi Berku'l-Gimad'a kadar yürütecek olsan, seninle birlikte oraya kadar yürür, Allah sana fethi nasip edinceye kadar, senin sağında solunda, önünde ve arkanda çarpışırız».
Kelimeler adetâ kurşun gibi çıkmıştı. Hz. Peygamber'in yüzünü sevinç kaplamış, Mikdâd için yaptığı hayır dua ile ağzı parlamıştı... El-Mikdâd İbn-i Amr'in söylediği ve gücüyle, inandırıcılığıyla, söz isteyene sözün türünü, konuşmak isteyene konuşmanın tarzını tarif eden ve kesin hüküm ifade eden konuşmanın cesareti, inanan ve doğru yolda olan bu topluluk içinde sevinç uyandırmıştı!.
Evet, ei-Mikdâd'ın sözleri mü'minierin gönüllerinden geçeni ifade etmiştir. Bunun üzerine Ensar'ın lideri Sa'd İbn-i Muâz kalkıp şöyle konuştu:
«— Ey Allah'ın Rasûiü;
Biz sana îman ettik ve seni tasdik ettik. Bize getirdiğin Kur'ân'm hak olduğuna şehadet ettik. Bu hususta sözlerini dinlemeye ve sana itaat etmeye söz verdik. Ya Rasülallah! nasıl dilersen o şekilde hareket et. Biz seninle beraberiz. Seni hak peygamber olarak gönderen Allah'a andoisun ki ben size denizi gösterip dalsan, biz de seninle birlikte dalarız. Bizden (Ensar'dan) bir kişi bile geride kalmaz, Biz, yarın düşmanımıza bizimle beraber karşı gitmeni de kötü görmeyiz...
Biz, savaşta sebat etmesini, düşmanla karşılaştığımızda sadakat göstermesini biliriz. Umulur ki, Allah Teâlâ sana bizden gözünü aydın edecek kahramanlıklar gösterecektir. Bunun için Allah'ın bereketine ve selâmetine dayanarak bizimle birlikte düşman üzerine yürüyünüz...»
Rasûiüllah'ın (s.a.v.) kalbi sevinçle doldu... Ashabına da:
Haydi yürüyünüz, müjdeler olsun». Ve iki topluluk karşılaştı...
O gün müslümanların sadece üç tane süvarisi vardı: El-Mikdâd İbn-i Amr, Mersed İbn-i Ebî Mersed ve ez-Zubeyr İbnu'l-Avvam. Diğer mücahidler piyade idiler veya deveye binmişlerdi...
Daha önce gördüğümüz el-Mikdâd'm sözleri onun sadece cesaretini tasvir etmiyor, bize onun üstün hikmet (bilgi) ve derin düşüncesini de tasvir ediyordu...
İşte el-Mikdâd böyleydi.
O hakim (bilgili) ve akıllıydı. Onun hikmeti kendisini sadece kelimelerde ifade etmiyordu. Aksine kendisini etkili prensiplerde, mutedil ve ahenkli bir davranışta ifade ediyordu. Onun tecrübeli hikmetinin azığı, aklının pınarı idi.
Rasûlüllah (s.a.v.) bir gün onu, emirliklerden birisine tayin etmişti. Dönünce Hz. Peygamber ona sordu:
«— Emirliği nasıl buldun?.» Hic mübalağa etmeden:
«— Emirlik, beni sanki bütün insanlar benden aşağıda ben de kendimi onların üstünde görüyorum gibi yaptı...
Seni hak ile gönderene yemin olsun, bu günden sonra iki kişiye bile olsa emirlik yapmıyacağım...» dedi.
Eğer bu hikmet değilse ya nedir?
Eğer o hakim değilse kimdir ya?
Nefsi ve zaafları yüzünden aldanmayan bir adam...
O, emirlik görevini üzerine alıyor, kendini kibir ve gurur bürü-yor. Kendindeki bu zaafı keşfediyor ve nihayet onu, bulunduğunu zannettiği yerlerden uzaklaştırmak, bu tecrübeden sonra emirliği reddetmek ve ondan sakınmak için yemin ediyor... ve yeminini tutup bir daha kesinlikle emir olmuyor!...
Rasûlüllah'tan (s.a.v.) duyduğu bir hadisi mırıldanır dururdu. Bu hadis şöyledir:
«— Mes'ud kimse fitnelerden uzaklaştırılan kimsedir...»
Emirlikte onu fitneye düşürecek veya onu fitneye yaklaştıracak bir kibir görülmüşse, öyleyse onun saadeti ondan uzaklaşmaktadır...
İnsanlar aleyhinde hükmederken uzun süre beklemesi onun hikmetinin belîrtilerindendir...
Bunu da Rasûlüllah'tan (s.a.v.) öğrenmişti., Rasûlüllah [s.a.v.) onlara, Ademoğlunun kalbinin, kaynadığı zaman tencereden daha çabuk değiştiğini öğrenmişti...
El-Mikdâd insanlar hakkındaki son hükmünü, aleyhinde, hükmünü vermek istediği kimsenin değişmiyeceğinden; hayatında yeni bir-şey ve herhangi bir değişiklik veya ölümden sonra herhangi yeni bir-şey ortaya çıkmayacağından emin olmak için ölüm anına kadar ertelerdi?...
Bize dostlarından birinin naklettiği şu konuşma esnasında, hikmeti mükemmel bir anlayış içinde parlamaktadır:
«— Bir gün el-Mikdâd'ın yanına oturduk. Ona bir adam geldi...
El-Mikdâd'a hitabederek: Rasûlüllah'ı (s.a.v.) gören şu gözlere ne mutlu...
Vallahi, bizde gördüğün şeyi görmek ister, şâhîd olduğun şeye de şahid olmak isterdik. El-Mikdâd ona:
— Görmediğin birşeyi niçin görmek istiyorsun? Acaba o görmediklerini görseydin halin ne olacaktı. Yemin ederim ki, Hz. Peygamber'! görenler içinde niceleri var ki, Cehennem'de burunları üzerinde sürünüyorlar, «Siz şükrediniz ki, kendinizi bileli Allah'ı tanıyor ve Peygamberin getirdiğine inanıyorsunuz».
Bir hikmet... Ne hikmet!...
Sen, Allah'ı ve Peygamberini seven bir mü'minle karşılaşıyorsun, ancak onun Peygamber'in günlerinde yaşamak ve onu görmek istediğini görüyorsun...
Fakat, becerikli ve hâkim el-Mikdâd'ın basireti bu ideâlde kaybolmuş kulu keşfediyor...
O günlerde yaşamak isteyen bu adamın Cehennemliklerden olması ihtimâl dahilinde değil midir?
Onun kâfirlerle birlikte küfretmesi ihtimal dahilinde değil midir?
Öyleyse, onun kendisine İslâm'ın güçlendiği dönemlerde yaşamayı lütfeden Allah'a hamdetmesi ve İslâm'ı lütuf ve iyilik olarak kabul etmesi daha iyi değil midir?
Bu, bütün davranışlarında tecrübelerinde ve sözlerinde hikmet parlayan, anlayış saçılan, akıllı ve hâkim oian el-Mikdad'ın görüşüdür.
El-Mikdâd'ın İslâm sevgisi büyüktü... Bunun yanında o, anlayışlı ve hakimdi...
Sevgi, büyük ve hakim (hikmetli) olunca, sahibinden, bu sevginin kendisine değil, sorumluluklarına imrendiren üstün bir insan ortaya çıkarır.
El-Mikdâd ibn-i Amr, bu tiptendir...
Onun Peygamber sevgisi, kalbini ve zihnini Peygamberin selâmette olması sorumluluğuyla doldurmuştur. Medine'de bir korku hissedilir hissedilmez, El-Mikdâd, âdeta, göz açıp kapayacak kadar zaman içinde, kısrağının sırtına binerek ve kılıcını çekerek Rasûlül-lah'ın (s.a.v.) kapısında durur olmuştur...
Onun İslâm sevgisi, İslâm'ı sadece düşmanlarının tuzağından değil, dostlarının hatalarından da koruma sorumluluklarıyla doldurmuştur...
O, bir gün, düşmanın kuşatması mümkün olan bir seriyyeyle çıkmıştı. Seriyyenin başkanı, hiç bir kimsenin hayvanını otlatmamasını emretmişti. Fakat müslümanlardan birisinin verilen emirden haberi yoktu. Bu yüzden verilen emre uymadı. O, seriyyenin başkanından hak ettiğinden daha fazla belki de mutlaka hak etmediği bir ceza gördü.
Ei-Mikdâd, ağlayıp sızlanırken adamın yanma geldi ve niçin ağladığını sordu. Adam ona olanları anlattı,
Ei-Mikdâd, onun sağ elinden tutup seriyye başkanının yanına götürdü. El-Mikdâd, hatâsını açıklayıncaya kadar başkanla tartıştı ve ona şöyle dedi:
«— Şimdi, onu kendinle kısas et, ona kısas yapma imkânı ver!..»
Başkan kabul etti, ancak asker onu bağışladı. El-Mikdâd, davranışın yüceliği, onlara bu izzeti veren bu dînin büyüklüğü karşısında kendinden geçti. O sanki mırıldanıyor gibi şöyle diyordu:
«— Ben mutlaka, İslâm aziz (üstün)ken öleceğim...»
Evet... Bu, yani İslâm azizken ölmek onun ideâliydi... O, Hz, Pey-gamber'in kendisine söyledi:
«-— Allah bana seni sevmeyi emretti. Ve bana, seni sevdiğini bildirdi...» buyruğuna lâyık kılan üstün bir azimle bu ideali gerçekleştirmeye çalışanlarla beraber çalışmıştır ... [1]
[1] Hald Muhammed Halid, Sahabe Hayatından Tablolar, Uysal Kitabevi: 1/431-436.
- Peygamberler
- Ehli Beyt
- Ashabı Kiram
- İslam Alimleri
- ☝📖 المحمية 📖☝
S.Muhammed Kayaalp (el-Haşimi) Ks-الامام سيد محمد الهاشمي -Arapça Dersleri-İslami Sohbetler-Tevhid-Tefsir-Hadis-Fıkıh-Fetvalar-İrşadlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.